Samą ideę uregulowania złożonego problemu reprywatyzacji na poziomie ustawy należy uznać za spóźnioną co najmniej o dwadzieścia lat i zarazem nadal niezwykle ważną. Tym bardziej, iż większość krajów byłego bloku wschodniego (nie licząc dawnych republik związkowych ZSRR) już dawno zrozumiała gospodarczą i społeczną wagę takich rozwiązań, próbując zostawić dwudziestowieczne demony daleko za sobą.
Reprywatyzacja jest najczęściej kojarzona z dużymi majątkami ziemskimi, pałacami, dworami czy fabrykami. Tymczasem powojenna nacjonalizacja uderzyła nie tylko w wyższe klasy przedwojennej Polski, ale może przede wszystkim, zniszczyła klasę średnią – posiadaczy niewielkich kamienic, zakładów przemysłowych, aptek itd.
Przez ostatnie miesiące toczyła się debata nad tzw. dużą ustawą reprywatyzacyjną. Za pozytywne należy uznać działanie rządu, mające na celu uregulowanie tematu reprywatyzacji, niemniej rozwiązania, które wprowadzono w projekcie ustawy budzą wielkie wątpliwości.
Przez ostatnie miesiące w różnych kręgach toczy się dyskusja na temat reprywatyzacji.
